Ruido audiovisual

O traballo de calqueira produto audiovisual vale infinitamente máis que calqueira crítica recibida por este, pola natureza do discruso crítico. Sen embargo unha aura de autoindulxencia non beneficia a nadie en ningun caso, e moito menos neste medio. E de boas intencións esta cheo o mundo, pero talento pouco queda.
Son consciente da maravilla de traballo de promoción que hay detrás de esta serie, así dos medios técnicos dos que dispoñedes (incluso tedes o detalle de mostrar os micros en plano); pero con todo este traballo detras, non habería tempo de escribir minimamente correcto?. Canta xente con ideas de verdade (e sen formacion) mataría por ter a oportunidade e os medios que ti desperdiciaches "aprendendo" (OUCH!, seino).

Xa facía tempo que non via un guión no que cada liña de diálogo fose peor que a anterior (e as situacións un pouco gratuitas). Exceso de "influencias" externas? Falta de talento?... Falta de motivación?, non che sei Bruno, pero dende logo un bombardeo constante de frases e situacións tópicas sen un obxectivo claro termina por levar ou a risa (o meu caso) ou o aburrimento extremo.
Podería falar horas de como mellorar o guión pero hay miles de libros cas directrices básicas para escribir algo decente, e penso que documentarse ata non poder máis e intrínseco do proceso de escritura, pero en calqueira caso, vamos o máis interesante:

O apartado ténico. E difícil que unha localización este ben iluminada, pode ser difícil captar ben o son nunha localización ruidosa (e tamen parece dificil axustar o audio de dobraxe polo visto), pero planificar os planos correctos ou interesantes xa e cousa de humildade e cabeciña. Se non tes presupuesto (nin coñecementos) quedate no básico que por algo funciona. Os fogos artificiais son para os profesionais, non se poden xogar con eles a lixeira. Se queres quedarte cunha definición perfecta de recurso pretencioso e gratuito, dous momentazos da tua serie, a cabeceira (que en realidade e super divertida precisamente por ser tan kitsch) e sobre todo Oculta Identidade: Capítulo 3 Minuto 7:00. (previo punto de xiro brillante por certo... unha cinta, manda carallo). A autocontención tena que practicar todo aquel que queira contar algo se non quere salir escaldado.

E por último mencionar por separado o apartado de montaxe. Decidin escribir este post o ver a tua encuesta sobre a montaxe. En serio non te das conta?; este e un dos aspectos que máis "vista do artista" necesita, e hai cousas por youtube made in movie maker (non o usaras ti non?) mellor feitas. Estudia o concepto "raccord" (ese raccord de pelo) e o axuste de nivel de audio (e o uso son ambiente), e despois un pouco de ollo, porque xa oín dous "corta!".

Dos actores non digo nada porque non lle podes esixir máis, pero un par de tomas máis as veces non mataban a nadie.

En resumen. Bruno, non, non mola nada... que máis se che ocorre?

Sau2

en definitiva, alter ego, a quen lle ten que molar..MÓLALLE.

e non se me ocurre na mais.jeje saudos e gracias...

non deixes de ver Oculta Identidade!

non estou moi dacordo coa apreciación de Alter_ego, xa incluso dende a selección do seu nick, digno exemplo de arrebato doppelgänger moi falto de orixinalidade.

Punto número un: demos por feito que a súa apreciación da validez do discurso narrativo como verdadeiro valor de crítica é moi importante. Teremos en conta que un producto audiovisual sempre vai acompañado con certeza dun valor intrínseco superior ao que del mesmo se poda expresar. É, e segue sendo no debate actual sobre a validez da crítica, unha verdadeira razón de peso sobre a que invalidar a opinión allea, sen embargo, debo aproximarme a súa percepción coa sabedoría pertinente, tomando en conta que, o uso gramatical do lenguaxe audiovisual é obxectivo e universal, polo que, a marxe de prexuízos, temos a posibilidade de analizar con certo rigor o audiovisual dende unha perspectiva práctica, e, facendo uso de todo o escrito ata o momento sobre as dúas liñas na que se cimenta o audiovisual (pos)moderno: a narrativa e a sinestésica, sendo esta última certamente subxetiva, non pode evadir estar ligada a esta gramática e a narración, polo que o encontro dos sentidos danos por feito que é posible xuzgar con un gran porcentaxe de verdade a obra.

Punto número dous: Pode que agora pareza que me contradiga un pouco, pero permítame uns minutos e lea este punto ata o final. Debe saber, amigo Alter, que pese a existencia inmutable da gramática audiovisual, existen certo tipo de miradas que rompen o establecido para crear unha nova linguaxe. Poderáme vostede falar de que esta aproximación é, de novo, sinestésica, e como xa desglosei no punto anterior, volve estar ligada a carácteres universais. Pois ten toda a razón. e precisamente por sustentarse en valores obxectivos pero mantendose ao marxe dos academicismos máis rancios, o valor de "Oculta identidade" (de aquí en diante OI) é moi considerabel.

Punto número tres: Un simple inciso, demos por contado que asumimos que o resultado intrínseco dunha obra pode (e debe) superar as intencións do autor.

Ata aquí todo o que se pode dicir da proposta en sí, en canto a intencións, logo, pasemos a aclarar as miñas disonancias cos aspectos técnicos, unha vez aclarado que estes sí, obecen a un riguroso uso de manual, de habilidade, traballo e talento, e pasarei a desglosar os motivos polos que considerou eu que OI non se aproxima ao despropósito que sinalas.

- As liñas de diálogo

Como vostede ven por darse de home experimentado e curtido, e evidente que coñece o uso do diálogo indirecto. É un xeito tanto de expresar naturalidade como de crear personaxes dende o punto de vista psicolóxico. Ese uso da comunicación coma xeito de amosar os segredos internos dos personaxes é moi válido.

- influencias externas

Nunca entenderei que teñen de malo as influenzas, ao contrario, demostran un bo traballo de documentación. Ninguén que non coñeza pintores vai aprender sobre pintura, e no caso de esta serie, é evidente a asociación formal con Brian de Palma ou David Fincher xa dende os créditos, a narrativa de Urasawa e a presenza de novas correntes na ficción televisiva como a man de Cochran, Lindelof, Shuky, Aaron Sorkin ou Abrams. Isto engloba a OI no mesmo campo de renovación xeneracional que foi encamiñada neste país dende Ibáñez Serrador ate Mario Camus, Aragón ou actualmente Daniel Écija. Temos nas nosas mans o proclamar o éxito desta nova transgresión, ese paso máis alá na forma de contar historias, e a través dun novo medio, tan excitante como a red de redes.

- Situacións tópicas

Dicía Umberto Eco: "Two cliches make us laugh. A hundred cliches move us".


- Sobre a escritura

Creo que o verdadeiro acerto de Bruno foi alonxarse de xente coma McKee, Alvort, Seger ou Mamet, que por adicarse a vender supostos manuais de fácil escritura de guións, acabaron creando xeracións de guionistas pouco capacitados, condenados a repetir, como decía o outro "a semilla inmortal". Creo que hai outra forma de falar da cronémica e esta e afastándose destas solucións fáciles, ao marxe de convencionalismos.

- Planos

É certo que existen algúns estándares bases para a concepción de planos e encuadres. Neste punto recomendo a meu amigo Alter_ego que lle vote un vistazo aos tratados sobre arte secuencial que nos deixou Will Eisner ao respecto. Pero máis alá dos planos habituais, aqueles que pretenden ser matemáticamente correctos por medio de concepcións harmónicas, coma a regla dos tres cuartos ou a proporción aurea, o certo é que existe a posibilidade dos planos non ortodoxos, aqueles que pretenden otorgar a partires do desequilibrio certa reacción no espectador. Neste campo, Bruno demostrou ter un talento innato para focaliza-la atención por medio do fora de campo, un exercicio do que o mesmo Bresson estaría orgulloso.

- Pretenciosidade

Brevemente: o que non ten pretensións, non ten nada que contar, o que non ten que contar non ten interese en contar. As pretensións rara vez son algo negativo.

- Gratuidade e "kitsch"

Deixando de lado o mal uso que lle das ao término "kitsch", debo recordar que existen excelentes directores que, axustandose mellor a esa palabra, son maestros no seu campo. Ahí temos a Iván Zulueta, R. W. Fassbinder, Won Kar-Wai, Tsai-Ming Liang ou Pedro Almodóvar. A "gratuidade" xa é un concepto máis complexo, pois supón que un recurso se utiliza cando non fai falla, e ese criterio e matería única do realizador. É o realizador o que elixe como contar e por tanto, para él, non existe a "gratuidade" da que falas, se non, como din en Cannes, a certain regard.

Con respecto a montaxe si que podo estar de acordo nalgúns puntos, xa que é mellorable, pero aceptando esa definición renacentista do autor e totalmente comprensible debido as dificultades, que, considero, un proxecto coma este poden incluir.

Agora ben, rematado o meu responso, tamén teño que decirille algo a Bruno: non creo que a actitude da túa primeira frase sexa a axeitada. A mellor forma de aprender e debatir, e de contrastar, de documentarse, de falar, e sobre todo, de argumentar os comos e os porqués. De manter un debate serio e organizado de onde os dous interlocutores podan sacar algo de proveito. Ante críticas como estas, hai que ter a sangue fría de contestar coa mesma educación e manter unha conversa. Convéncese a máis xente con argumentos que con sentencias prepotentes. É un consello dun admirador.

Bueno, en primeiro lugar queroche dar as gracias por decir o que realmente pensas e moitisimas gracias por defenderme.
Quizais non contestei como era debido pero é que eu xa sei de ken ven esa crítica, e dame verdadeira pena que sexa un estudante da mesma escola na que estudio, que quizais vaia un curso mais adiante ca min, saiba mais ca min..moitisimo mais, sobre todo en aspectos técnicos, pero creo que todas as súas críticas se basan en estrictos fundamentos que estudiou...que para el poden ser os "estandar" pero que non deixa que existan mais formas de facer audiovisual.
(non sei si me expliquei)

Non me cansarei de repetir que son o primeiro en decir que hai moitos fallos, pero é que é lóxico ó dispoñer de 6 horas semanais de rodaxe, ter actores que o fan GRATUITAMENTE e teñen mais cousas que facer, ter que dirixir, revisar o guión, e montar unha soa persoa..EU... e sinceramente non teño tempo material para facelo mellor.... trato de deixar un producto digno...preocupome demasiado da imaxe, do son (NON TEMOS TÉCNICOS DE SON) e da montaxe....
sobre esta última, a montaxe, douvos a razón...teño moito que mellorar pero é que nunca na miña vida me deron clases de montaxe...NUNCA!!! teño tempo de aprender..para eso estamos.

E quería decir unha última cousa, sobre a direción de actores: Como director non me centro demasiado na direción de actores, é decir, non paso moito tempo con eles ensaiando porque non temos tempo, limítome a decirlle COMO teñen que expresar e que sentido lle teñen que dar a frase e os movementos que teñen que facer....
Quizais non que mais me centro (de todo o proceso) é no movementos de cámara por que recoñezo que é algo que me fascina.....

Non sei, en definitiva eu son o primeiro que recoñezo os meus fallos, pero quero aprender e estouno facendo...non?

Gracias Albert outra vez, todo o que dixeches foi con criterio e para min foi moi constructivo. Moitas gracias por confiar en min, porque eso fai que me esforze mais cada día!!! aseguroche que che estou moi agradecido...

GRAZAS!!!!!!!!